سلام:

چند سال پيش تو يه مجلسي خانمي در مورد حلم امام حسن (ع) صحبت كردند . وحلم يعني اينكه: تو ميدوني كه كسي ،بدي در موردت انجام داده ولي به روش نياري . يكي ديگه گفت : من اونا رو به خدا مي سپارم . پاسخ شنيد : نه بايد رها كني واگرنه همش منتظري يه بلا سرش بياد تا آروم بشي . همه چي رو بسپر به خدا و رها كن ...

اين بحث خيلي روي من اثر گذاشت فكر مي كنم يه 4 سالي ميشه كه از كسي به دل نمي گيرم .

اما در مورد توقع: من چون كارهام رو بر اساس رضايت خدا گذاشتم واگه ثوابي هم داشته باشه تقديم به امواتم كردم پس منت و توقعي نيست حقيقتش از خدا خواستم به جاش بهم معرفت بده

.................

به نظر شما اين رهايي ارزش نداره؟