اي امان و صد امان از دست نفس، با اينکه ميدونم راه چاره مراقبس ولي نميتونم انجامش بدم.

الهي به اميد تو... ))

((آخرش چي ؟ تا كي ميخواهي بگي نمي تونم ؟ مگه عمر واي ميسه كه يكي از همين روز ها بندگي معبود را شروع بكني ؟ حالا گيريم هي شكست بخوري مگه جايي ديگر سراغ داري بري به جز برگشت و اگه بخواهي كه ادامه بدهي مطمئني كه فقط غرق مي شي ؟ ))

حرف آخريت زبان حال من بود و زندگي ام تو همين افتادنها و برخواستنها خلاصه شده اينها را براي خودم نوشتم . شايد اين بار خدا خواست و ر اراده كرديم و شد

الهي فقط به اميد تو