جانی دارم ...

جانی دارم عاشق و شوریده و مست
               آشفته و بی قرار، نه نیست، نه هست
طفلی عجب است جان بی دایه من
               خو باز نمی کند ز پستان الست

جز تشنگی تو هوسم می نکند
               می میرم و سیراب کسم می نکند
چه حیله کنم که هرنفس صد دریا
               می نوشم و می خورم بسم می نکند

نه دل دارم نه چشم ره بین چه کنم
               درمانده نه دنیا و نه دین چه کنم
نه سوی تو راهست و نه سوی دگران
               سِیلی است بر آتش من مسکین چه کنم

امروز منم وصل به هجران داده
               سرگشته و روی در بیابان داده
چون غواصی دم زدنم ممکن نه
               پس در دریا تشنگی جان داده

چون کس بنداند آنچه من دانم از او
               خواهم که کنم حیله و نتوانم از او
صد گونه بلا اگر به رویم بارد
               آن روی ندارم که بگردانم ازو

گر دیده به تو راه توانستی کرد
               دل را ز تو آگاه توانستی کرد
ای کاش دلم چنان که دل می خواهد
               در عشق تو یک آه توانستی کرد

چون درد تو را من به دعا می طلبم
               کافر باشم اگر دوا می طلبم
چندان که خوشی است در دو عالم گو باش
               من از همه فارغم تو را می طلبم

ما درد تو را به جای درمان داریم
               چون وصل تو نیست برگ هجران داریم
چندان که تو را ز هر سویی شمشیر است
               ما را سر و گردن است تا جان داریم

از مختار نامه عطار نیشابوری